Μόλις γύρισα από τον κινηματογράφο. Από καιρό μου έλεγε η φίλη μου να πάμε κι όμως το απέφευγα.. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μέσα μου δεν ήθελε να την δω... Σήμερα όμως είχα απεγνωσμένα την διάθεση να βγω έξω από το σπίτι και έτσι δέχτηκα... Ήθελε κι εκείνη παρέα κι έτσι κι έγινε....Ανάθεμα την ώρα που πήγα... Κάθε λεπτό που περνούσε εκεί μέσα μ' έκανε να νιώθω άσχημα... Η ταινία ήταν υπέροχη... Ήταν όμως σαν να βλέπω όλη τη ζωή μου, κάθε αντίδραση και κάθε συναίσθημα μου καταγραμμένο σε μια μεγάλη οθόνη... Η αίθουσα ήταν άδεια και εγώ ένιωθα μια απίστευτη παγωμάρα σ' όλα τα άκρα μου... Ήταν όλα τεχνάσματα του μυαλού μου γιατί είχα επηρεαστεί από το περιεχόμενο της ταινίας.. Ωστόσο γύρισα πίσω, σε πράγματα και καταστάσεις που είχα ξεχάσει και σήμερα ξεθάφτηκαν μια και καλή.. Κι όσο περισσότερο προχωρούσε ή πλοκή του έργου τόσο περισσότερα δάκρυα κυλούσαν κι είχα απορροφηθεί σε τέτοιο βαθμό που ομολογώ πως με είχε πιάσει ρίγος.. Γιατί ένας κόσμος τόσο άσχημος όσο ο δικός μου μόνο πόνο προκαλεί και είχα καιρό να το νιώσω αυτό... Ένας πραγματικός εφιάλτης χωρίς τελειωμό που όσο και να προσπαθώ πάντα κάτι υπάρχει να μου τον θυμίζει... Και δεν το αντέχω άλλο... Ήξερα ακριβώς τι αισθάνονταν η συγγραφέας που έργου όταν το έγραψε και συγχαίρωω τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς για την υπέροχη δουλειά τους.. Και εύχομαι αύριο όταν ξυπνήσω όλα να έχουν ξεχαστεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου