Είναι φορές που τα πάντα στο μυαλό μου γίνονται κουβάρι. Που όσο προσπαθώ να το ξεμπερδέψω τόσο εκείνο μπερδεύεται. Είναι φορές που λες και ο άνεμος σκορπάει τις σκέψεις μου. Κάθε εικόνα γίνεται θολή. Κάθε μορφή τόσο μακρινή που νιώθω πως η γη κατοικείται μόνο από μένα. Ίσως ακούγεται πολύ εγωιστική αυτή η σκέψη όμως δεν το βλέπω έτσι.. Το βλέπω από την άποψη της μοναξιάς.. Ώρες ώρες δεν υποφέρεται η μοναξιά. Θέλω να φύγω κι εγώ. Μα κάτι με κρατάει.. Μια υπόσχεση, ένα χρέος.. Βάζω μπροστά τη "μηχανή" και ξεκινάω. Ο δρόμος είναι άδειος κι εγώ τρέχω. Σαν να φοβάμαι μήπως χάσω το τρένο. Ένα τρένο που ποτέ δεν θα περάσει. Και δεν θα κάνει στάση ποτέ για μένα. Στην ουσία δεν το έχω χάσει, απλά δεν ήρθε ποτέ. Όμως δεν έχει σημασία τώρα πια.. Χαμογελάω και κοιτάζω πίσω μου.. Κάθε σταγόνα που άφησα πίσω μου είναι πια παρελθόν και το χαμόγελο μου ο πιο λαμπερός ήλιος. Έτσι θέλω να το βλέπω για να μου δίνει δύναμη Σαν το δικό σου χαμόγελο.. :)