Νοσταλγία............

Είναι πολύ άσχημο να περνάς τις ώρες σου σκεπτόμενος κάτι που έχει φύγει.... Στην περίπτωση που ξέρεις οτι θα γυρίσει είναι απλά βασανιστική η προσμονή.. Όταν όμως ξέρεις οτι δεν θα γυρίσει γίνεται πόνος και ο πόνος γίνεται ανάγκη για λύτρωση και φυγή... Κλείνεσαι στον εαυτό σου... προσωπικά όταν το κάνω αυτό αρχίσει το μαγικό ταξίδι της δημιουργίας.. Μια δημιουργία που δεν έχει τελειωμό γιατί σύμφωνα με τον Παυλόπουλο "η Ποίηση έιναι μια πόρτα ανοιχτή" κι εγώ ίσως προσπαθώ να την διαβώ ακόμη.. Ωστόσο σκέφτομαι οτι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν αυτό το στοιχείο στη ζωή τους.. κι αναρωτιέμαι τι κάνουν; πως ξεπερνούν την νοσταγλία αυτή; Και ύστερα απο το ταξίδι της αναζήτησης, και της περιπλάνησης στην κρύα χώρα των δακρύων επέρχεται η ηρεμία... Μα όταν καθήσεις να το σκεφτείς ψύχραιμα κι απο την αρχή δεν ξέρεις τι να κάνεις; πως να μην σε πάρουν τα κλάματα ξανα;είναι μια στιγμή δύσκολη που όλοι πρέπει να προσπαρνάμε... Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ακόμη σκέφτομαι ατομα του παρελθόντος που δεν το αξίζουν που δεν τους πρεπει να με πληγώνουν... Και νευριάζω με τον εαυτό μου που δείχνω τόσο αδύναμη, αδύναμη να αντιμετωπίσω με θάρρος το παρελθόν μου, και να αδράξει μια μέρα που τίποτε δεν θα με νοιάζει απο το σήμερα.. Αυτή είναι η ελπιδα και το όνειρό μου... Η δύναμη της ψυχής...

Υπερηφάνεια και προκατάληψη,κεφάλαιο 18

**Η Ελίζαμπεθ δεν απάντησε και πήρε τη θέση της στην ομάδα των χορευτών, κατάπληκτη για την υψηλή τιμή που της είχε γίνει να στέκεται απέναντι στον κύριο Ντάρσυ και διαβάζοντας την ίδια κατάπληξη, για το γεγονός, στα βλέμματα των διπλανών της. Έμειναν για κάμποσο εντελώς σιωπηλοί και η Ελίζαμπεθ άρχισε να φαντάζεται ότι η σιωπή τους θα διαρκούσε ως το τέλος και των δύο χορών. Στην αρχή, ήταν αποφασισμένη να μην τη διακόψει, μέχρι που ξαφνικά της ήρθε η ιδέα ότι η πιο μεγάλη τιμωρία για το συνοδό της θα ήταν να τον αναγκάσει να μιλήσει και έτσι έκανε κάποιες μικροπαρατηρήσεις για το χορό. Εκείνος απάντησε και ξανασώπασε. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, του απηύθυνε για δεύτερη φορά το λόγο παρατηρώντας:

"Τώρα, είναι η δική σας σειρά να πείτε κάτι, κύριε Ντάρσυ. Εγώ μίλησα για το χορό· πρέπει λοιπόν να κάνετε κι εσείς κάποια παρατήρηση για το μέγεθος της αίθουσας ή τον αριθμό των ζευγαριών". Χαμογέλασε και τη διαβεβαίωσε πως θα της έλεγε ό,τι κι αν του ζητούσε να της πει. "Πολύ ωραία. προς το παρόν, αυτή η απάντηση αρκεί. Σε λίγο, ίσως παρατηρήσω ότι οι ιδιωτικές χοροεσπερίδες είναι πολύ πιο ευχάριστες από τις δημόσιες. Τώρα όμως μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί". "Μιλάτε λοιπόν σύμφωνα με κανόνες όταν χορεύευτε;" "Μερικές φορές. Πρέπει ξέρετε, να μιλά κανείς λίγο. Θα φαινόταν περίεργο αν δύο άτομα έμεναν σιωπηλά επί μισή ώρα. Προς όφελος όμως ορισμένων, η συζήτηση πρέπει να ρυθμίζεται κατά τρόπον ώστε να μιλούν όσο γίνεται λιγότερο". "Στην προκειμένη περίπτωση, συμβουλεύεσθε τα δικά σας συναισθήματα ή φαντάζεσθε ότι ικανοποιείτε τα δικά μου;" "Αμφότερα" απάντησε πειραχτικά η Ελίζαμπεθ "καθότι πάντα έβρισκα μεγάλη ομοιότητα στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Είμαστε και οι δύο κλειστοί και ολιγόλογοι, απρόθυμοι να μιλήσουμε, εκτός και αν περιμένουμε ότι θα πούμε κάτι το οποίο θα καταπλήξει ολόκληρη την αίθουσα και θα παραδοθεί στις επερχόμενες γενεές με όλη την λάμψη μιας σοφής ρήσης". "Αυτή η εικόνα, είμαι σίγουρος, δεν έχει και τόσο μεγάλη ομοιότητα με το δικό σας χαρακτήρα" είπε ο Ντάρσυ. "Κατά πόσο, τώρα, προσεγγίζει τον δικό μου, δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Εσείς, χωρίς αμφιβολία, πιστεύετε ότι τον αποδίδει τέλεια". "Δε θα ήταν σωστό να κρίνω η ίδια την επιδοσή μου". Ο Ντάρσυ δεν αποκρίθηκε και έτσι ξαναβυθίστηκαν στη σιωπή μέχρι το τέλος του χορού, οπότε τη ρώτησε αν η ίδια και οι αδελφές της πήγαιναν συχνά στο Μέρυτον. Του απάντησε καταφατικά και, ανίκανη να αντισταθεί στον πειρασμό, προσέθεσε: "΄Οταν μας συναντήσατε εκεί, τις προάλλες, είχαμε κάνει μια καινούρια γνωριμία". Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. Μια βαθύτατη σκιά έπαρσης απλώθηκε στα χαρακτηριστικά του, αλλά δεν είπε λέξη και η Ελίζαμπεθ, καίτοι εκάκιζε τον εαυτό της για την αδυναμία της, δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Τελικά, ο Ντάρσυ είπε με βεβιασμένο τρόπο: "Ο κύριος Γουίκαμ είναι προικισμένος με τόσο ευχάριστους τρόπυς, που καταφέρνει πάντα να κάνει φίλους. Τώρα, αν είναι το ίδιο ικανός να τους διατηρεί, αυτό είναι άλλο θέμα". "Υπήρξε τόσο άτυχος, ώστε να χάσει τη δική σας φιλία" αποκρίθηκε με έμφαση η Ελίζαμπεθ "και μάλιστα κατά τρόπο που θα τον κάνει, πιθανόν, να υποφέρει σ΄όλη τη ζωή του". Ο Ντάρσυ δεν απάντησε κι έδειξε να επιθυμεί ν΄αλλάξει θέμα. Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε κοντά τους ο σερ Γουίλλιαμ Λούκας, με την πρόθεση να περάσει μέσα από την ομάδα των χορευτών και να φτάσει στην άλλη άκρη της αίθουσας. Μόλις όμως αντελήφθη τον κύριο Ντάρσυ, σταμάτησε και, υποκλινόμενος με εξαιρετική ευγένεια, τον συνεχάρη για το χορό του και τη συνοδό του: "Ήταν, ειλικρινώς, μεγίστη απόλαυση για μένα, αγαπητέ μου κύριε. Τόσο υψηλή επίδοση στο χορό δεν είναι σύνηθες φαινόμενο. Είναι προφανές ότι ανήκετε στους καλύτερους κύκλους. Επιτρέψτε μου ωστόσο να συμπληρώσω ότι η ωραία συνοδός σας δεν υστερεί καθόλου και ότι ελπίζω να ξανανιώσω επανειλημμένως αυτή την απόλαυση, ιδίως όταν, αγαπητή μου δεσποινίς Ελίζαμπεθ, λάβει χώρα κάποιο ευκταίο γεγονός". (Η τελευταία φράση του συνοδευόταν από ένα βλέμμα όλο νόημα προς τη μεριά της αδελφής της και του κυρίου Μπίγκλεϋ.) "Τι συγχαρητήρια έχουν να εισρεύσουν τότε! Κάνω έκκληση προς τον κύριο Ντάρσυ..., αλλά ας μη σας διακόπτω άλλο, κύριε... Δε θα με συγχωρήσετε που σας αποσπώ από τη γοητευτική συντροφιά αυτής της νεαρής κυρίας, τα φωτεινά μάτια της οποίας δείχνουν να με επιπλήττουν". Το τελευταίο μέρος του λογυδρίου δεν το άκουσε σχεδόν καθόλου ο κύριος Ντάρσυ, αλλά ο υπαινιγμός του σερ Γουίλλιαμ για το φίλο του έδειξε να του κάνει μεγάλη εντύπωση και το βλέμμα του στράφηκε, με περισσή σοβαρότητα, προς τον Μπίγκλεϋ και την Τζέιν, που χόρευαν μαζί. Σύντομα όμως συνήλθε και, στρεφόμενος προς τη συνοδό του, είπε: "Η διακοπή του σερ Γουίλλιαμ μ'έκανε να ξεχάσω για ποιο πράγμα μιλούσαμε". "Δε νομίζω ότι μιλούσαμε καν. Ο σερ Γουίλλιαμ δε θα μπορούσε να βρει, μέσα σ΄αυτή την αίθουσα, δυο άλλους ανθρώπους που να έχουν να πουν λιγότερα, απ΄όσα εμείς, πράγματα για τον εαυτό τους. Δοκιμάσαμε ήδη, ανεπιτυχώς, δυο τρία θέματα και δεν μπορώ να φαντασθώ ποιο θα ήταν το επόμενο". "Τι θα λέγατε να μιλήσουμε για βιβλία;" ρώτησε εκείνος χαμογελώντας. "Βιβλία...Ω! Όχι. Είμαι σίγουρη ότι ποτέ δε διαβάζουμε τα ίδια ή, τουλάχιστον, όχι με τα ίδια συναισθήματα". "Λυπάμαι που πιστεύετε κάτι τέτοιο, αλλά, ακόμα κι αν είναι έτσι, δε θα έχουμε τουλάχιστον έλλειψη θέματος. Μπορούμε να συγκρίνουμε τις διαφορετικές απόψεις μας". "Όχι... δεν μπορώ να μιλώ για βιβλία σε μια αίθουσα χορού· το μυαλό μου είναι πάνατ απασχολημένο από κάτι άλλο". "Σε τέτοιους χώρους, δηλαδή, η σκέψη σας είναι απασχολήμένη πάντα με το παρόν;" τη ρώτησε σαν να απορούσε. "Ναι, πάντα" απάντησε, χωρίς να ξέρει τι λέει καθότι οι σκέψεις της βρίσκονταν αλλού, όπως φάνηκε αμέσως μετά, όταν ανφώνησε ξαφνικά: "Θυμάμαι που σας άκουσα κάποτε να λέτε, κύριε Ντάρσυ, ότι δε συγχωρείτε σχεδόν ποτέ, ότι, έτσι και σας δημιουργηθεί κάποιο αίσθημα μνησικακίας, είναι πλέον ακατεύναστο. Θα είσθε, υποθέτω, πολύ προσεκτικός ως προς τη δημιουργία του". "Είμαι, όντως" αποκρίθηκε με σταθερή φωνή. "Και δεν επιτρέπετε ποτέ στον εαυτό σας να τυφλώνεται από προκατάληψη;" "Ελπίζω πως όχι". "Για όσους δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη, είναι ιδιαίτερα επιβεβλημένο να διασφαλίζουν την ορθότητα της αρχικής κρίσης τους". "Μπορώ να ρωτήσω ποιος είναι ο σκοπός αυτών των ερωτήσεων;" "Απλώς η σκιαγράφηση του χαρακτήρα σας" είπε η Ελίζαμπεθ πασχίζοντας να απαλλαγεί από το σοβαρό ύφος της. "Επιχειρώ να τον κατανοήσω". "Και ποιο είναι το αποτέλεσμα;" Εκείνη κούνησε το κεφάλι: "Ουδεμία πρόοδος. Ακούω τόσο διαφορετικές περιγραφές για σας, που έχω κυριολεκτικά σαστίσει". "Είμαι πρόθυμος να δεχθώ" της αποκρίθηκε με σοβαρότητα "ότι οι σχετικές με το πρόσωπό μου πληροφορίες μπορεί να ποικίλλουν πολύ, αλλά θα σας παρακαλούσα, δεσποινίς Μπέννετ, να μη σκιαγρφήσετε αυτή τη στιγμή το χαρακτήρα μου καθότι υπάρχουν λόγοι που φοβάμαι ότι το αποτέλεσμα δε θα τιμά κανέναν απ'τους δυο μας". "Αν όμως δεν κάνω τώρα την προσωπογραφία σας, μπορεί και να μην έχω άλλη ευκαιρία". "Δε θα σας στερούσα, επ'ουδενί, οιαδήποτε απόλαυσή σας" της είπε ψυχρά. Η Ελίζαμπεθ δεν είπε τίποτε άλλο και αφού χόρεψαν και τον επόμενο χορό, χώρισαν αμίλητοι...