tag:blogger.com,1999:blog-39089913872692795242024-03-05T02:49:18.549-08:00Το πιο γλυκό χαμόγελοfekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-59021521144881115142010-01-23T08:50:00.000-08:002010-01-23T09:46:33.463-08:00Νοσταλγία............<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipUeaC8BuGSHj27Ooyls1kUPZAST02XoFuUT125qWjfIk5eYFaWXc5q-3rsZ539RMGJRmBAqKMDuaOy-4r3o7uLkkI0gBtnCM5r_5LlwVFxhkjwRi24nfGRbDcPbsVtWIiFdVbuRPv_4k/s1600-h/b70vbs.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 208px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipUeaC8BuGSHj27Ooyls1kUPZAST02XoFuUT125qWjfIk5eYFaWXc5q-3rsZ539RMGJRmBAqKMDuaOy-4r3o7uLkkI0gBtnCM5r_5LlwVFxhkjwRi24nfGRbDcPbsVtWIiFdVbuRPv_4k/s320/b70vbs.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5429993083162543714" border="0" /></a><br />Είναι πολύ άσχημο να περνάς τις ώρες σου σκεπτόμενος κάτι που έχει φύγει.... Στην περίπτωση που ξέρεις οτι θα γυρίσει είναι απλά βασανιστική η προσμονή.. Όταν όμως ξέρεις οτι δεν θα γυρίσει γίνεται πόνος και ο πόνος γίνεται ανάγκη για λύτρωση και φυγή... Κλείνεσαι στον εαυτό σου... προσωπικά όταν το κάνω αυτό αρχίσει το μαγικό ταξίδι της δημιουργίας.. Μια δημιουργία που δεν έχει τελειωμό γιατί σύμφωνα με τον Παυλόπουλο "η Ποίηση έιναι μια πόρτα ανοιχτή" κι εγώ ίσως προσπαθώ να την διαβώ ακόμη.. Ωστόσο σκέφτομαι οτι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν αυτό το στοιχείο στη ζωή τους.. κι αναρωτιέμαι τι κάνουν; πως ξεπερνούν την νοσταγλία αυτή; Και ύστερα απο το ταξίδι της αναζήτησης, και της περιπλάνησης στην κρύα χώρα των δακρύων επέρχεται η ηρεμία... Μα όταν καθήσεις να το σκεφτείς ψύχραιμα κι απο την αρχή δεν ξέρεις τι να κάνεις; πως να μην σε πάρουν τα κλάματα ξανα;είναι μια στιγμή δύσκολη που όλοι πρέπει να προσπαρνάμε... Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ακόμη σκέφτομαι ατομα του παρελθόντος που δεν το αξίζουν που δεν τους πρεπει να με πληγώνουν... Και νευριάζω με τον εαυτό μου που δείχνω τόσο αδύναμη, αδύναμη να αντιμετωπίσω με θάρρος το παρελθόν μου, και να αδράξει μια μέρα που τίποτε δεν θα με νοιάζει απο το σήμερα.. Αυτή είναι η ελπιδα και το όνειρό μου... Η δύναμη της ψυχής...fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-69361682584525514632010-01-06T12:54:00.000-08:002010-01-06T12:59:11.628-08:00Υπερηφάνεια και προκατάληψη,κεφάλαιο 18<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyWcxu4VfOkXvRFk-ZHsp6u8Knxv-bOT3nn_3dsLyB38ydVztYyqycrwvvpPYBEUGb-aIHMr6t6_ggRMToHK3zLNPln5Zlz3JrW47hRlB3HFqmOYJj_Db5oXi9wrR7KpWxMjp410qsyIE/s1600-h/keira_knightley.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 255px; height: 170px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyWcxu4VfOkXvRFk-ZHsp6u8Knxv-bOT3nn_3dsLyB38ydVztYyqycrwvvpPYBEUGb-aIHMr6t6_ggRMToHK3zLNPln5Zlz3JrW47hRlB3HFqmOYJj_Db5oXi9wrR7KpWxMjp410qsyIE/s320/keira_knightley.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423734278237966946" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(102, 102, 204);font-size:large;" >**</span><span style="color: rgb(102, 102, 204);">Η Ελίζαμπεθ δεν απάντησε και πήρε τη θέση της στην ομάδα των χορευτών, κατάπληκτη για την υψηλή τιμή που της είχε γίνει να στέκεται απέναντι στον κύριο Ντάρσυ και διαβάζοντας την ίδια κατάπληξη, για το γεγονός, στα βλέμματα των διπλανών της. Έμειναν για κάμποσο εντελώς σιωπηλοί και η Ελίζαμπεθ άρχισε να φαντάζεται ότι η σιωπή τους θα διαρκούσε ως το τέλος και των δύο χορών. Στην αρχή, ήταν αποφασισμένη να μην τη διακόψει, μέχρι που ξαφνικά της ήρθε η ιδέα ότι η πιο μεγάλη τιμωρία για το συνοδό της θα ήταν να τον αναγκάσει να μιλήσει και έτσι έκανε κάποιες μικροπαρατηρήσεις για το χορό. Εκείνος απάντησε και ξανασώπασε. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, του απηύθυνε για δεύτερη φορά το λόγο παρατηρώντας:</span> <div class="separator" style="clear: both; text-align: left; color: rgb(102, 102, 204);"><br /></div><span style="color: rgb(102, 102, 204);">"Τώρα, είναι η δική σας σειρά να πείτε κάτι, κύριε Ντάρσυ. Εγώ μίλησα για το χορό· πρέπει λοιπόν να κάνετε κι εσείς κάποια παρατήρηση για το μέγεθος της αίθουσας ή τον αριθμό των ζευγαριών".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> Χαμογέλασε και τη διαβεβαίωσε πως θα της έλεγε ό,τι κι αν του ζητούσε να της πει.</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Πολύ ωραία. προς το παρόν, αυτή η απάντηση αρκεί. Σε λίγο, ίσως παρατηρήσω ότι οι ιδιωτικές χοροεσπερίδες είναι πολύ πιο ευχάριστες από τις δημόσιες. Τώρα όμως μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Μιλάτε λοιπόν σύμφωνα με κανόνες όταν χορεύευτε;"</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Μερικές φορές. Πρέπει ξέρετε, να μιλά κανείς λίγο. Θα φαινόταν περίεργο αν δύο άτομα έμεναν σιωπηλά επί μισή ώρα. Προς όφελος όμως ορισμένων, η συζήτηση πρέπει να ρυθμίζεται κατά τρόπον ώστε να μιλούν όσο γίνεται λιγότερο".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Στην προκειμένη περίπτωση, συμβουλεύεσθε τα δικά σας συναισθήματα ή φαντάζεσθε ότι ικανοποιείτε τα δικά μου;"</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Αμφότερα" απάντησε πειραχτικά η Ελίζαμπεθ "καθότι πάντα έβρισκα μεγάλη ομοιότητα στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Είμαστε και οι δύο κλειστοί και ολιγόλογοι, απρόθυμοι να μιλήσουμε, εκτός και αν περιμένουμε ότι θα πούμε κάτι το οποίο θα καταπλήξει ολόκληρη την αίθουσα και θα παραδοθεί στις επερχόμενες γενεές με όλη την λάμψη μιας σοφής ρήσης".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Αυτή η εικόνα, είμαι σίγουρος, δεν έχει και τόσο μεγάλη ομοιότητα με το δικό σας χαρακτήρα" είπε ο Ντάρσυ. "Κατά πόσο, τώρα, προσεγγίζει τον δικό μου, δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Εσείς, χωρίς αμφιβολία, πιστεύετε ότι τον αποδίδει τέλεια".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Δε θα ήταν σωστό να κρίνω η ίδια την επιδοσή μου".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> Ο Ντάρσυ δεν αποκρίθηκε και έτσι ξαναβυθίστηκαν στη σιωπή μέχρι το τέλος του χορού, οπότε τη ρώτησε αν η ίδια και οι αδελφές της πήγαιναν συχνά στο Μέρυτον. Του απάντησε καταφατικά και, ανίκανη να αντισταθεί στον πειρασμό, προσέθεσε: </span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "΄Οταν μας συναντήσατε εκεί, τις προάλλες, είχαμε κάνει μια καινούρια γνωριμία".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. Μια βαθύτατη σκιά έπαρσης απλώθηκε στα χαρακτηριστικά του, αλλά δεν είπε λέξη και η Ελίζαμπεθ, καίτοι εκάκιζε τον εαυτό της για την αδυναμία της, δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Τελικά, ο Ντάρσυ είπε με βεβιασμένο τρόπο:</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Ο κύριος Γουίκαμ είναι προικισμένος με τόσο ευχάριστους τρόπυς, που καταφέρνει πάντα να κάνει φίλους. Τώρα, αν είναι το ίδιο ικανός να τους διατηρεί, αυτό είναι άλλο θέμα".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Υπήρξε τόσο άτυχος, ώστε να χάσει τη δική σας φιλία" αποκρίθηκε με έμφαση η Ελίζαμπεθ "και μάλιστα κατά τρόπο που θα τον κάνει, πιθανόν, να υποφέρει σ΄όλη τη ζωή του".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> Ο Ντάρσυ δεν απάντησε κι έδειξε να επιθυμεί ν΄αλλάξει θέμα. Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε κοντά τους ο σερ Γουίλλιαμ Λούκας, με την πρόθεση να περάσει μέσα από την ομάδα των χορευτών και να φτάσει στην άλλη άκρη της αίθουσας. Μόλις όμως αντελήφθη τον κύριο Ντάρσυ, σταμάτησε και, υποκλινόμενος με εξαιρετική ευγένεια, τον συνεχάρη για το χορό του και τη συνοδό του:</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Ήταν, ειλικρινώς, μεγίστη απόλαυση για μένα, αγαπητέ μου κύριε. Τόσο υψηλή επίδοση στο χορό δεν είναι σύνηθες φαινόμενο. Είναι προφανές ότι ανήκετε στους καλύτερους κύκλους. Επιτρέψτε μου ωστόσο να συμπληρώσω ότι η ωραία συνοδός σας δεν υστερεί καθόλου και ότι ελπίζω να ξανανιώσω επανειλημμένως αυτή την απόλαυση, ιδίως όταν, αγαπητή μου δεσποινίς Ελίζαμπεθ, λάβει χώρα κάποιο ευκταίο γεγονός". (Η τελευταία φράση του συνοδευόταν από ένα βλέμμα όλο νόημα προς τη μεριά της αδελφής της και του κυρίου Μπίγκλεϋ.) "Τι συγχαρητήρια έχουν να εισρεύσουν τότε! Κάνω έκκληση προς τον κύριο Ντάρσυ..., αλλά ας μη σας διακόπτω άλλο, κύριε... Δε θα με συγχωρήσετε που σας αποσπώ από τη γοητευτική συντροφιά αυτής της νεαρής κυρίας, τα φωτεινά μάτια της οποίας δείχνουν να με επιπλήττουν".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> Το τελευταίο μέρος του λογυδρίου δεν το άκουσε σχεδόν καθόλου ο κύριος Ντάρσυ, αλλά ο υπαινιγμός του σερ Γουίλλιαμ για το φίλο του έδειξε να του κάνει μεγάλη εντύπωση και το βλέμμα του στράφηκε, με περισσή σοβαρότητα, προς τον Μπίγκλεϋ και την Τζέιν, που χόρευαν μαζί. Σύντομα όμως συνήλθε και, στρεφόμενος προς τη συνοδό του, είπε:</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Η διακοπή του σερ Γουίλλιαμ μ'έκανε να ξεχάσω για ποιο πράγμα μιλούσαμε".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Δε νομίζω ότι μιλούσαμε καν. Ο σερ Γουίλλιαμ δε θα μπορούσε να βρει, μέσα σ΄αυτή την αίθουσα, δυο άλλους ανθρώπους που να έχουν να πουν λιγότερα, απ΄όσα εμείς, πράγματα για τον εαυτό τους. Δοκιμάσαμε ήδη, ανεπιτυχώς, δυο τρία θέματα και δεν μπορώ να φαντασθώ ποιο θα ήταν το επόμενο".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Τι θα λέγατε να μιλήσουμε για βιβλία;" ρώτησε εκείνος χαμογελώντας.</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Βιβλία...Ω! Όχι. Είμαι σίγουρη ότι ποτέ δε διαβάζουμε τα ίδια ή, τουλάχιστον, όχι με τα ίδια συναισθήματα".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Λυπάμαι που πιστεύετε κάτι τέτοιο, αλλά, ακόμα κι αν είναι έτσι, δε θα έχουμε τουλάχιστον έλλειψη θέματος. Μπορούμε να συγκρίνουμε τις διαφορετικές απόψεις μας".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Όχι... δεν μπορώ να μιλώ για βιβλία σε μια αίθουσα χορού· το μυαλό μου είναι πάνατ απασχολημένο από κάτι άλλο".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Σε τέτοιους χώρους, δηλαδή, η σκέψη σας είναι απασχολήμένη πάντα με το παρόν;" τη ρώτησε σαν να απορούσε.</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Ναι, πάντα" απάντησε, χωρίς να ξέρει τι λέει καθότι οι σκέψεις της βρίσκονταν αλλού, όπως φάνηκε αμέσως μετά, όταν ανφώνησε ξαφνικά: "Θυμάμαι που σας άκουσα κάποτε να λέτε, κύριε Ντάρσυ, ότι δε συγχωρείτε σχεδόν ποτέ, ότι, έτσι και σας δημιουργηθεί κάποιο αίσθημα μνησικακίας, είναι πλέον ακατεύναστο. Θα είσθε, υποθέτω, πολύ προσεκτικός ως προς τη δημιουργία του".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Είμαι, όντως" αποκρίθηκε με σταθερή φωνή.</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Και δεν επιτρέπετε ποτέ στον εαυτό σας να τυφλώνεται από προκατάληψη;"</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Ελπίζω πως όχι".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Για όσους δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη, είναι ιδιαίτερα επιβεβλημένο να διασφαλίζουν την ορθότητα της αρχικής κρίσης τους".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Μπορώ να ρωτήσω ποιος είναι ο σκοπός αυτών των ερωτήσεων;"</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Απλώς η σκιαγράφηση του χαρακτήρα σας" είπε η Ελίζαμπεθ πασχίζοντας να απαλλαγεί από το σοβαρό ύφος της. "Επιχειρώ να τον κατανοήσω".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Και ποιο είναι το αποτέλεσμα;"</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> Εκείνη κούνησε το κεφάλι:</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Ουδεμία πρόοδος. Ακούω τόσο διαφορετικές περιγραφές για σας, που έχω κυριολεκτικά σαστίσει".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Είμαι πρόθυμος να δεχθώ" της αποκρίθηκε με σοβαρότητα "ότι οι σχετικές με το πρόσωπό μου πληροφορίες μπορεί να ποικίλλουν πολύ, αλλά θα σας παρακαλούσα, δεσποινίς Μπέννετ, να μη σκιαγρφήσετε αυτή τη στιγμή το χαρακτήρα μου καθότι υπάρχουν λόγοι που φοβάμαι ότι το αποτέλεσμα δε θα τιμά κανέναν απ'τους δυο μας".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Αν όμως δεν κάνω τώρα την προσωπογραφία σας, μπορεί και να μην έχω άλλη ευκαιρία".</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> "Δε θα σας στερούσα, επ'ουδενί, οιαδήποτε απόλαυσή σας" της είπε ψυχρά.</span> <span style="color: rgb(102, 102, 204);"> Η Ελίζαμπεθ δεν είπε τίποτε άλλο και αφού χόρεψαν και τον επόμενο χορό, χώρισαν αμίλητοι...</span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-44983403167555409092009-12-31T07:58:00.000-08:002009-12-31T08:12:59.093-08:00Πάει ο παλιός ο χρόνος... Για να δούμε τι θα φέρει ο καινούργιος...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyrCOYkSk1b2dbRH2MGZdH_X73qIgVmQTZpKKlxQ-voKRHGFlwfHVUZ5OsNfXWfcFwBjW_e26N49Pc5Sna818V_MZLskAnXWoY2UXOhc64yeNFW-3jIN0HF1WqpIAspwM9Xw_VXwPiRy8/s1600-h/3156037528_331e535783_b.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 186px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyrCOYkSk1b2dbRH2MGZdH_X73qIgVmQTZpKKlxQ-voKRHGFlwfHVUZ5OsNfXWfcFwBjW_e26N49Pc5Sna818V_MZLskAnXWoY2UXOhc64yeNFW-3jIN0HF1WqpIAspwM9Xw_VXwPiRy8/s320/3156037528_331e535783_b.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5421434020915803426" border="0" /></a><br />Σε λίγες ώρες το 2009 θα μας αποχαιρετήσει... Μπαίνει η χρονιά που περίμενα πως και πως στη ζωή μου... Όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου βρίσκονται σ αυτή τη χρονιά... Τελειώνω το σχολείο, ενηλικιώνομαι, φεύγω απ' το σπίτι, χάνω παλιούς φίλους (ελπίζω πως όχι...) και κάνω καινούργιους.. Εύχομαι το νέο έτος να φέρει μόνο αγάπη και χαρά στις καρδιές μας... Με λιγότερα προβλήματα στην ανθρωπότητα και εμάς τους ίδιους και περισσότερο μυαλό στα κεφάλια μας... Πάνω απ' όλα όμως να μας φέρει υγεία.. και καλά να περάσουμε...fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-44125059814711798062009-12-29T13:55:00.000-08:002009-12-29T14:28:34.302-08:00Και όμως...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipv-5f83RUVmv8FG1PYRgoBtqhQjnZL58t3dT5QXgZ0Jo7xfYEh7A6aZGteSmfU5ccMtc8dYFE_qW83ByC5LfsJzaO-kmJz9hRQubSA27tVPkedfGh6Q21Wua9h6pkBOcGIm5JPOwVeM0/s1600-h/Lost_in_the_rain_by_sherryetal.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 240px; height: 303px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipv-5f83RUVmv8FG1PYRgoBtqhQjnZL58t3dT5QXgZ0Jo7xfYEh7A6aZGteSmfU5ccMtc8dYFE_qW83ByC5LfsJzaO-kmJz9hRQubSA27tVPkedfGh6Q21Wua9h6pkBOcGIm5JPOwVeM0/s320/Lost_in_the_rain_by_sherryetal.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420788620008100802" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgalIJXBkTQ_XNkoIwG1zjcDn7sHaQDtNi8W6jt7ssBw7P8tJprxdqyVXq1doRTuobodWug9f_XoGCD-tc8frT5fI0HVIsp0oKZGhj37tufIxI5Ir3xNaQM1X3yEIS4JGIz17UPCSaYKro/s1600-h/spacer.gif"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 1px; height: 1px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgalIJXBkTQ_XNkoIwG1zjcDn7sHaQDtNi8W6jt7ssBw7P8tJprxdqyVXq1doRTuobodWug9f_XoGCD-tc8frT5fI0HVIsp0oKZGhj37tufIxI5Ir3xNaQM1X3yEIS4JGIz17UPCSaYKro/s320/spacer.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420788246958980226" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);">Μόλις γύρισα </span>από<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> τον </span>κινηματογράφο<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);">. </span>Από<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> καιρό μου έλεγε η φίλη μου να πάμε κι όμως το </span>απέφευγα<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);">.. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μέσα μου δεν ήθελε να την δω... Σήμερα όμως είχα </span>απεγνωσμένα<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> την διάθεση να βγω έξω </span>από<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> το σπίτι και έτσι δέχτηκα... Ήθελε κι εκείνη παρέα κι έτσι κι έγινε....Ανάθεμα την ώρα που πήγα... Κάθε λεπτό που περνούσε εκεί μέσα μ' έκανε να νιώθω άσχημα... Η ταινία ήταν υπέροχη... Ήταν όμως σαν να βλέπω όλη τη ζωή μου, κάθε αντίδραση και κάθε συναίσθημα μου καταγραμμένο σε μια μεγάλη οθόνη... Η αίθουσα ήταν άδεια και εγώ ένιωθα μια απίστευτη </span>παγωμάρα<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> σ' όλα τα άκρα μου... Ήταν όλα </span>τεχνάσματα του μυαλού μου γιατί είχα επηρεαστεί από<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> το περιεχόμενο της ταινίας.. Ωστόσο γύρισα πίσω, σε πράγματα και καταστάσεις που είχα ξεχάσει και σήμερα </span>ξεθάφτηκαν<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> μια και καλή.. Κι όσο περισσότερο προχωρούσε ή πλοκή του έργου τόσο περισσότερα δάκρυα κυλούσαν κι είχα </span>απορροφηθεί<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> σε τέτοιο βαθμό που ομολογώ πως με </span>είχε<span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 153);"> πιάσει ρίγος.. Γιατί ένας κόσμος τόσο άσχημος όσο ο δικός μου μόνο πόνο προκαλεί και είχα καιρό να το νιώσω αυτό... Ένας πραγματικός εφιάλτης χωρίς τελειωμό που όσο και να προσπαθώ πάντα κάτι υπάρχει να μου τον θυμίζει... Και δεν το αντέχω άλλο... Ήξερα ακριβώς τι αισθάνονταν η συγγραφέας που έργου όταν το έγραψε και συγχαίρωω τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς για την υπέροχη δουλειά τους.. Και εύχομαι αύριο όταν ξυπνήσω όλα να έχουν ξεχαστεί... </span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-85580233375150085572009-12-27T17:38:00.000-08:002009-12-27T17:49:15.813-08:00Αναρωτιέμαι...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB-ywvSGUIlqQjpKLNAnlH1g2Cs5f4VErIKZ_4wpDsXQcfYABRsKkLwoQNuH39xdkAlNdtP4PspbCNEs0G5VCGF08-Ik6UfVpiSVl2ukcLKQDsr4-BNDtoJKAJkxYJmNc1yTKNTJ6xS1Y/s1600-h/fuw6sythemoon.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB-ywvSGUIlqQjpKLNAnlH1g2Cs5f4VErIKZ_4wpDsXQcfYABRsKkLwoQNuH39xdkAlNdtP4PspbCNEs0G5VCGF08-Ik6UfVpiSVl2ukcLKQDsr4-BNDtoJKAJkxYJmNc1yTKNTJ6xS1Y/s320/fuw6sythemoon.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420098171069938914" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι σωστό να γράφω, εγώ, ένα μικρό σχετικά κορίτσι που δεν έχει ούτε πολλές εμπειρίες ούτε πολλές γνώσεις απ τη ζωή.. Μ' αρέσει πολύ να αποτυπώνω τις σκέψεις μου σε χαρτί.. και ας είναι χαζομάρες... Αυτό όμως που αγαπάω ερισσότερο είναι να διαβάζω τις σκέψεις άλλων πολύ πιο σπουδαίων και πολύ πιο σημαντικών προσώπων.. Και αν η ελληνική λογοτεχνία δεν με συγκινεί μέχρι τώρα η ελληνική ποίηση με συναρπάζει γι' αυτό και έχω γεμίσει το blog μου με ποίηματα που κατά τη γνώμη μου είναι υπέροχα.. δεν μένει παρά να προσθέσω ένα ακόμη για απόψε... </span><br /><br /><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;"><b>Η σονάτα του σεληνόφωτος</b></span><br /><span style="color:darkslategray;"><b>του Γιάννη Ρίτσου</b></span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. </span></div><br /><div align="center"><span style="color:darkslategray;">Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.<br /><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 153, 153);">κι εδώ δεν μένει παρά να σας καληνυχτίσω....</span><br /></span></div>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-18937414620725407012009-12-27T17:12:00.000-08:002009-12-27T17:25:59.776-08:00Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων....<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh713jITi7y-0xZ3br_qT_hCh5FQG3Xv9yj7SVXkaoT6UdyfRWZOP5XGaIDiFAU9ANHfBVSm1m-OMAR_NBl-aEDY4KOq8pxPr7fGCyEJiCAvqzOY8mUgx1iQoLUjFNar4u5mECDogr8vRc/s1600-h/605.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 244px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh713jITi7y-0xZ3br_qT_hCh5FQG3Xv9yj7SVXkaoT6UdyfRWZOP5XGaIDiFAU9ANHfBVSm1m-OMAR_NBl-aEDY4KOq8pxPr7fGCyEJiCAvqzOY8mUgx1iQoLUjFNar4u5mECDogr8vRc/s320/605.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420091977667396402" border="0" /></a><br /><span style="font-family:Comic Sans MS;font-size:100%;">Aπό θεούς και ανθρώπους μισημένοι, <br /> σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,<br /> μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει<br /> πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.<br /> Οι Ουγκώ με "Τιμωρίες" την τρομερή <br /> των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.<br /> Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή<br /> μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι που’ ναι.<br /> <br /> Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι.<br /> και αν οι Μπωντλαίρ έζησαν νεκροί, <br /> η Αθανασία, τούς είναι χαρισμένη.<br /> Κανένας όμως δεν ανιστορεί<br /> και το έρεβος εσκέπασε βαρύ<br /> τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.<br /> Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή <br /> μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού ναι.<br /> <br /> Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει<br /> κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί.<br /> στην τραγικήν απάτη τους δοσμένοι<br /> πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί, <br /> παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.<br /> Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,<br /> νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή<br /> μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού ναι.<br /> <br /> Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:<br /> -Ποιος άδοξος ποιητής θέλω να πούνε,<br /> την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή<br /> μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού’ναι;<br /><br /><br />Καρυωτάκης<br /></span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-40030740202997273712009-12-27T11:56:00.000-08:002009-12-27T12:08:17.748-08:00Ραψωδος Φιλολογος - Θεος Για Μια Μερα<span style="font-weight: bold;">Αν μπορούσα για μια μέρα να γινόμουνα θεός </span><br /><span style="font-weight: bold;">ότι ήθελα να γίνετε χωρίς γιατί και πως </span><br /><span style="font-weight: bold;">θα έφτιαχνα τον κόσμο από την αρχή κάπως αλλιώς </span><br /><span style="font-weight: bold;">όπως στα ματια μου φαντάζει ιδανικός ο ναι </span><br /><span style="font-weight: bold;">για αρχή τα κλασικά θα εξάλειφα τους πολέμους </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα έκανα παντού τους ανθρώπους αγαπημένους </span><br /><span style="font-weight: bold;">στέγη νερό φαγητό να μην βλέπω πεινασμένους </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα μοίραζα σε όλο τον κόσμο την γεύση του μένους </span><br /><span style="font-weight: bold;">να πάρουνε μια τζούρα από την μουσική που γουστάρω </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα κάπνιζα με τον Γκουρμενταλα ένα τσιγάρο </span><br /><span style="font-weight: bold;">και να του 'λεγα ρε μάγκα άμα ψήνεσαι κι εσύ κανονίζουμε να επανενωθούν οι FFC </span><br /><span style="font-weight: bold;">επομενη δουλειά θα έβαζα δυναμίτη στους κώλους όλον όσον καταστρέφουν τον πλανήτη </span><br /><span style="font-weight: bold;">με ζώα και με βλάστηση θα τίγκαρα την γη </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα άφηνα μέσα στο πράσινο το γκρίζο να χαθεί </span><br /><span style="font-weight: bold;">τον κάθε βλάκα Αρειο λευκό που μου τα πρήζει </span><br /><span style="font-weight: bold;">σε χωράφια μαύρων θα 'στελνα να τους μαζεύει ρύζι </span><br /><span style="font-weight: bold;">και με κίτρινο αστέρι στη Γερμανία να ζει </span><br /><span style="font-weight: bold;">να ρθει μετά να μου μιλήσει για Ναζί </span><br /><span style="font-weight: bold;">στην κοπέλα που ισχυρίζεται πως μ' αγαπαει </span><br /><span style="font-weight: bold;">θα δίνα για λίγο την καρδια μου να δει πως χτυπάει </span><br /><span style="font-weight: bold;">και όταν έβλεπε πως όταν σε πληγώνουνε πονάει </span><br /><span style="font-weight: bold;">θα τις ζήταγα να σταματήσει να μου την γαμάει </span><br /><span style="font-weight: bold;">κι έπειτα από όλα αυτά για να μου φύγει η τσατίλα</span><br /><span style="font-weight: bold;">θα ανεστενα έστω και για μια μέρα τον J Dilla</span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα του λέγα να φτιάξει κιάλα ντόνατς </span><br /><span style="font-weight: bold;">να γουστάρουμε κι απ' την ντροπή μας οι mcs να μην ξαναραπαρουμε </span><br /><span style="font-weight: bold;">μετά θα έβρισκα λεφτά κάνα τόνο </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα δίνα στον Zoltan να κάνει το Fest όλο τον χρόνο </span><br /><span style="font-weight: bold;">κι έπειτα για να βγάζουμε τα γούστα μας αβέρτα</span><br /><span style="font-weight: bold;">θα 'κανα με τον Κριτή να 'χαμε γεννηθεί αδέρφια </span><br /><span style="font-weight: bold;">θα του 'φτιαχνα το πιο γαμάτο studio να 'ναι μάγκας </span><br /><span style="font-weight: bold;">το αξίζει ο καλύτερος beatmaker της Ελλάδας να κάναμε την γκαύλα μας</span><br /><span style="font-weight: bold;">να βγάζαμε και χρήμα όχι όπως τώρα που την παλεύουμε τσίμα τσίμα </span><br /><span style="font-weight: bold;">θα έκανα αυτό που έχω πάντοτε στο νου μου </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα πήγαινα στον ουρανό να δω τον παππου μου </span><br /><span style="font-weight: bold;">για μια τελευταία φορα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου </span><br /><span style="font-weight: bold;">να του πω ποσο μου λύπει και πως είναι στην καρδια μου </span><br /><span style="font-weight: bold;">θα έλεγα στον κάθε πιτσιρίκο να την ψάξει </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα έδινα σ' όλο τον κόσμο ρεπό για να αράξει </span><br /><span style="font-weight: bold;">και σε κάθε γκραφιτα το σινικό τοίχος να βάψει </span><br /><span style="font-weight: bold;">θα ήταν τόσα πολλά που δεν θα προλάβαινα </span><br /><span style="font-weight: bold;">και θα ξημέρωνα που δεν θα τα κατάφερνα </span><br /><span style="font-weight: bold;">μα δεν γαμιέται αφού δεν πρόκειται να γίνει μένω άνθρωπος </span><br /><span style="font-weight: bold;">και περνώ στις πλατες μου την ευθύνη...</span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-34126340145081604932009-12-27T11:44:00.000-08:002009-12-27T11:51:31.060-08:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjglWjWZogcc26wwBq6VUa38vgrDvjCuDOM9PiOex2PqEYVVv-8Ys2zSbbfdiyCPlIoBZ9YbhqRmCiR-xvmZZPrGLRs17QTk_8Rt71HvGH-h2u_7WE89wdkB4ceKtJnzJxjk5JVYzWAfAE/s1600-h/secret_smile.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 128px; height: 128px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjglWjWZogcc26wwBq6VUa38vgrDvjCuDOM9PiOex2PqEYVVv-8Ys2zSbbfdiyCPlIoBZ9YbhqRmCiR-xvmZZPrGLRs17QTk_8Rt71HvGH-h2u_7WE89wdkB4ceKtJnzJxjk5JVYzWAfAE/s320/secret_smile.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420005026526873826" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">Nobody knows it but you've got a secret smile</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And you use it only for me</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />Nobody knows it but you've got a secret smile</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And you use it only for me</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />So use it and prove it</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />Remove this whirling sadness</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />I'm losing, I'm bluesing</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">But you can save me from madness</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />Nobody knows it but you've got a secret smile</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And you use it only for me</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />Nobody knows it but you've got a secret smile</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">And you use it only for me</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"> So save me,<br />I'm waiting</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"> I'm needing, hear me pleading</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">And soothe me,<br /> improve me</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"> I'm grieving,<br />I'm barely believing now, now</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />When you are flying around and around the world</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And I'm lying alonely<br /></span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">I know there's something sacred and free reserved</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And received by me only<br /></span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">Nobody knows it but you've got a secret smile</span><br /><span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"> And you use it only for me</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">Nobody knows it but you've got a secret smile</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And you use it only for me</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />So use it and prove it</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />Remove this whirling sadness</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">I'm losing, I'm bluesing</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">But you can save me from madness</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />Now, now</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />When you are flying around and around the world</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And I'm lying alonely</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"> I know there's something sacred and free reserved</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;">And received by me only</span><br /> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"> Nobody knows it but you've got a secret smile</span> <span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"><br />And you use it only for me</span><br /><span style="color: rgb(102, 204, 204); font-weight: bold;"> Nobody knows it but you've got a secret smile</span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-33394368227655252852009-12-27T11:12:00.000-08:002009-12-27T11:28:10.235-08:00Φεγγαράκι μου λαμπρό Φέξε μου και γλίστρησα!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXEUGsaZnZoIixLOyp1a1PcaFULoQrktHgo2B3pKszn3Z7fgSzzLrm5aeU3G2CIK4c6I03OSTgb7s1YM9lKC4PwrUWZD1Wwbi8LI4Z4T_Hya5XV_iFNiyeg9wDdskEa97QnpBGsCgOe4U/s1600-h/moon.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 311px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXEUGsaZnZoIixLOyp1a1PcaFULoQrktHgo2B3pKszn3Z7fgSzzLrm5aeU3G2CIK4c6I03OSTgb7s1YM9lKC4PwrUWZD1Wwbi8LI4Z4T_Hya5XV_iFNiyeg9wDdskEa97QnpBGsCgOe4U/s320/moon.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419999803964843074" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Από το βιβλίο "Φεγγαράκι μου λαμπρό φέξε μου και γλίστρησα" του Τζόμπε </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Κοβάτα: </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Βλέπετε, παιδιά, δεν είναι δύσκολο να γράψουμε ένα παραμύθι. Παίρνουμε δυο </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">τρεις ηλίθιους στην τύχη και τους βάζουμε σε ένα κάστρο ή σε ένα δάσος... </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι που το </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">κατοικούν αποκλειστικά και μόνο ηλίθιοι. </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ζει στο δάσος και είναι ενενήντα πέντε </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">χρονών. Τράβα στο γηροκομείο, μωρή ηλίθια! Πώς σου κατέβηκε, ενενήντα </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">πέντε χρονών γυναίκα, να ζεις μόνη στο δάσος και να αναγκάζεις τους συγγενείς να </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">πηγαίνουνε μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω μέσα στον δρυμό;! Κι ύστερα </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">σου λένε γιατί ο κόσμος πετάει τη γιαγιά από το τρένο! Είναι λογικό κι </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">επόμενο!!! </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Κι αν πεις για τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας; άλλη ανεγκέφαλη του λόγου </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">της. Δίνει στη μικρή το καλαθάκι και της λεει: </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Παρ' το και πήγαινε φαΐ στη γιαγιά!" </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Πού το στέλνεις το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος, κυρά μου; Το ρίχνεις στο </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">στόμα του λύκου! </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Με το που φτάνει στο δάσος, συναντάει τον πιο ηλίθιο λύκο στην ιστορία της </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">WWF , ο οποίος δεν την τρωει, παρά ρωτάει με αγωνία: </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Πού πας, καλό μου κοριτσάκι;" </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Στη γιαγιά μου", απαντάει αυτό. </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Κι ο λύκος, αντί να τη φαει επί τόπου, όπως θα έκανε κάθε λύκος με </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης, πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και στήνει </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">ολόκληρο σενάριο, που μπροστά του τύφλα να 'χει και η πιο κιτς </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα. Φτάνει στο σπιτάκι και χτυπάει την πόρτα. </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Τοκ, τοκ". </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Ποιος είναι;" </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Η Κοκκινοσκουφίτσα". </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Πέρνα μέσα". </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Κι εδώ έχουμε την επιβεβαίωση πως ο εγκέφαλος της γιαγιάς έχει μαλακιστεί </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">τελείως: έστω κι αν η Κοκκινοσκουφίτσα έχει φωνή βραχνοκόκορα σε κρίση </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">άσθματος, πώς γίνεται να μην καταλάβει η γιαγιά ότι πρόκειται για λύκο; </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Τότε πια μπαίνει ο λύκος και τρωει τη γιαγιά. Προσέξτε την καλή αγωγή του </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">λύκου, που δεν θα έμπαινε ποτέ να φαει κάποιον χωρίς προηγουμένως να </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">χτυπήσει την πόρτα. </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Εδώ έρχεται το αριστούργημα της ιστορίας. Το πραγματικά μεγαλοφυές: ο </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">λύκος, αντί να στηθεί πίσω από την πόρτα με ένα ρόπαλο και να πει: </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Με το που θα έρθει η πιτσιρίκα, θα της τραβήξω μιας ροπαλιά στο κεφάλι, </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">θα τη βράσω κι ύστερα θα τη ροκανίσω" </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">όόόχι, φίλε μου! Τι κάνει ο λύκος;! Φοράει τη νυχτικιά της γιαγιάς, το </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">σκουφάκι με τα αυτιά του να βγαίνουν από ειδικές κουμπότρυπες που έχει </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">φτιάξει ο ίδιος (είναι γνωστοί δεξιοτέχνες μόδιστροι οι λύκοι) και χώνεται </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">στο κρεβάτι. </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Φτάνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που οι δικοί της άνθρωποι την αποκαλούν </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Αϊνστάιν - εξαιτίας του ζωηρού και ευφυούς πνεύματός της, μπαίνει, κοιτάζει τον λύκο </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">και, αντί να φωνάξει το 100 ή να του πει: </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Τι χάλια είναι αυτά, βρε ηλίθιε; Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">λύκος. Ορίστε κατάσταση, σαν μαλλιαρή μουστόγρια είσαι", πώς αντιδράει; </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Λεει: </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">"Ω, γιαγιά, τι μακριές τρίχες που έχεις!" </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Τώρα, παιδάκια: όποιο από σας διαθέτει σκύλο, ας δοκιμάσει να του κοτσάρει </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">σκούφο κι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, κι ας δει αν μοιάζει με τη γιαγιά! </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Εάν ναι, πετάχτε τη γιαγιά σας από το παράθυρο ή παραδώστε τη στις αρχές. </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Βέβαια, είναι αλήθεια πως η γιαγιά δεν αναγνώρισε τη φωνή του λύκου από τη </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">φωνή της εγγονής της, σύμφωνοι - αλλά η γιαγιά είναι ενενήντα πέντε χρονών </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">και μπορεί να έχει πάθει μαλάκυνση. Όμως η Κοκκινοσκουφίτσα πώς και δεν </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">ξεχωρίζει τη γιαγιά της από έναν λύκο με σκουφάκι;! Ποιον έχει για γιαγιά; </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">Τον Κινγκ Κονγκ; Ακόμη κι αν η γιαγιά έχει να κάνει χαλάουα από το 1931, </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">ποια είναι; Ο Λούτσιο Ντάλα; Ο άνθρωπος των Ιμαλαΐων; Εν πάση περιπτώσει, </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">τέλος καλό όλα καλά, και ο λύκος την τρωει! Αμέσως μετά, για καλή μας τύχη, </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">φτάνει ο κυνηγός, πυροβολεί τον λύκο και, δόξα να 'χει η Παναγία, έκτοτε </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;">αγνοείται η τύχη και του λύκου και της γιαγιάς και της ηλίθιας με το </span> <span style="color: rgb(51, 102, 102); font-weight: bold;"> κόκκινο σκουφί.</span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-39589067088680743192009-12-27T01:31:00.000-08:002009-12-27T10:59:15.901-08:00Αμάξι στη Βροχή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_7P7ALXWZxiEzhM73X1Rn1Jk5nOUKxL2wPY-ijELU0vR_aTZzsf79vIVGXhva8bkyEkyCv8WmVhy2YCTD4ZWrYwtKYO7a0R0MQLZO3SqqySHXNjSV7v5QM1JikIMQK0itSzRlUDpeWgM/s1600-h/umbrella-11.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 198px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_7P7ALXWZxiEzhM73X1Rn1Jk5nOUKxL2wPY-ijELU0vR_aTZzsf79vIVGXhva8bkyEkyCv8WmVhy2YCTD4ZWrYwtKYO7a0R0MQLZO3SqqySHXNjSV7v5QM1JikIMQK0itSzRlUDpeWgM/s200/umbrella-11.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419847173671960130" border="0" /></a><br /><h1><br /></h1> <p style="color: rgb(102, 0, 204);">Ὧρα προσμένει μοναχὴ<br /> ἡ ἅμαξα κάτω ἀπ᾿ τὴ βροχή,<br /> καὶ δὲν τὴ μέλει,<br /> κι εἶναι σὰ νὰ τὴν τυραννᾶ<br /> πιότερη ἡ ξένη γειτονιὰ<br /> ποὺ δὲν τὴ θέλει.</p> <p style="color: rgb(102, 0, 204);">Τ᾿ ἀλογατάκια της, σιμά,<br /> κάτω ἀπ᾿ τὸν ἴδιο μουσαμὰ<br /> κάνουν καρτέρι,<br /> στὸν τόπο αὐτόν, τὸν θλιβερό,<br /> πρᾶμα δὲ μένει ἀπὸ καιρό,<br /> νὰ τὄχουν ταίρι.</p> <p style="color: rgb(102, 0, 204);">Γρίλιες δὲν εἶναι, μήτε αὐλὲς<br /> περικοκλάδες βαθουλές,<br /> δὲν ἔμειν᾿ ἕνα<br /> ἀπ᾿ τὰ φανάρια στὴ σειρὰ<br /> μὲ τὰ δυὸ μπρούτζινα φτερά,<br /> τὰ σταυρωμένα.</p> <p style="color: rgb(102, 0, 204);">Τ᾿ ἀνώφλια ἐπέσαν κι οἱ ἀγκωνιὲς<br /> κι οἱ ἀνεμοπέραστες, στενές,<br /> οἱ γαλαρίες<br /> κι ἔφυγαν ἔντρομες, πολλὲς<br /> κι οἱ θύμησες, σὰν τὶς καλές,<br /> σεμνὲς κυρίες.</p> <p style="color: rgb(102, 0, 204);">Ἄδεια βιτόρια καὶ φτωχή,<br /> πάρε μου ἐμένα τὴν ψυχή,<br /> πάρε με ἐμένα<br /> γιὰ ταξιδιώτη σου, κι εὐθὺς<br /> πᾶμε, ὅθε κίνησες νὰ ῾ρθεῖς:<br /> στὰ Περασμένα.</p>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-23696401889183642332009-12-26T02:48:00.000-08:002009-12-26T02:50:41.428-08:00Απλά χαμογέλα μου...<div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Χαμογέλα μου ...</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Άκουσε αυτό που σου ψιθυρίζει</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>η ψυχούλα σου</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Πίσω από τα γκρίζα σύννεφα</strong> <strong>στο διάφανο</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>της βροχής</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>σου κλείνει το μάτι μια ηλιαχτίδα που ονειρεύεται</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>το καλοκαίρι</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Χαμογέλα για σένα</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>χαμογέλα για όλα όσα ονειρεύεσαι</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>χαμογέλα γι αυτά που ζεις</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Μια καλούμπα αφήνω στης φαντασίας σου</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>την αγκαλιά</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Τι θές να παίρνει σχήμα και βάρος</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>στην άκρη της</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Ένας πολύχρωμος χαρταετός με την ουρά του βουτηγμένη</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>στου ήλιου το φως</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Μπαλόνια που κλέψαν παιδικές ματιές</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>δραπέτες</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>της πιό αθώας φαντασίας</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Ένα αερόστατο γεμάτο μουσικέςκαι φιλιά μελωμένα</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>κι ιστορίες για τα χαμόγελα</strong> <strong>που ταξιδέψαν</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>στα μάτια σου ;</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Εγώ φαντάζομαι έναν γλάρο να κρατά την άκρη της</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>στο ράμφος του</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>και να την ταξιδεύει πάνω από θάλασσες χρυσαφένιες</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>στο φως του ήλιου</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>πάνω από νησιά και φάρους και λιμάνια</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>οπτασίες καλοκαιριού πάνω</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>στα κύματα</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>Χαμογέλα μάτια μου στις μικρές μου λέξεις</strong> </div> <div style="text-align: center; color: rgb(102, 0, 204);" align="center"> <strong>τις φευγαλέα παιδικές ...</strong> </div>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-46085088215875573252009-12-26T02:37:00.000-08:002009-12-26T02:42:51.142-08:00γράμμα στον Άγιο Βασίλη<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvxp0SVNjITi2Inl_z6b0PzJ-_7-J74vE-5pljmkoRezpmneKcc6X88sN92umRrSG7F6wK0116ihFN1cLSo566us531maTSykmEbNFUyLCEAGAddvbJ-cXI2nRwg5mWnIfNunIyko7864/s1600-h/colorsplashholidaylights.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 158px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvxp0SVNjITi2Inl_z6b0PzJ-_7-J74vE-5pljmkoRezpmneKcc6X88sN92umRrSG7F6wK0116ihFN1cLSo566us531maTSykmEbNFUyLCEAGAddvbJ-cXI2nRwg5mWnIfNunIyko7864/s200/colorsplashholidaylights.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419493433496712130" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7W2PUgyFKs5VMuSpzCoEz79EdZ6agehEfAyje5l6IlJ-Exk2Ba1MtbMWQYDkiI3ThZHwbY2ESim0903suwF_JYdwsrBRW5FkLdjn9GVu_Tp2QSv6M1BA6ljnEPx6bJUDR_6ZUPpb1fGg/s1600-h/santa.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 1px; height: 1px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7W2PUgyFKs5VMuSpzCoEz79EdZ6agehEfAyje5l6IlJ-Exk2Ba1MtbMWQYDkiI3ThZHwbY2ESim0903suwF_JYdwsrBRW5FkLdjn9GVu_Tp2QSv6M1BA6ljnEPx6bJUDR_6ZUPpb1fGg/s200/santa.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419493049810373522" border="0" /></a><br /><p style="color: rgb(204, 0, 0);"><b>"Aγαπητέ Άγιε Bασίλη, πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι.</b> </p> <p style="color: rgb(204, 0, 0);">Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Ετοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας. Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Aθηνών Aρένα, στο Bοτανικό και σε άλλα μέρη. Kαι θα φοράμε όοολες/όλοι το «μικρό μαύρο φόρεμα»/ " το καινούριο κουστούμι". Kαι όοοολοι/όλες οι άντρες /οι γυναίκεςθα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει/θα είναι μπανιαρισμένες με το άρωμά τους γιατί νομίζουν ότι αυτό θα μας τρβήξει σε αυτές. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.<br />Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μια και συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας/τις γκόμενές μας, γιατί φυσικά αυτοί/αυτές φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά. Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γ*****ω και τις πορτιέρησες Mις T**********ι, όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση. Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο."</p><p style="color: rgb(204, 0, 0);"> </p><p style="color: rgb(204, 0, 0);">Άντε και καλλές γιορτές σε όλους μας .....</p>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-76819209173492183432009-12-26T02:20:00.000-08:002009-12-26T03:03:50.234-08:00Επιθυμίες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL45x-hgqnj_RskztsaWh4TGnBJ1efxDJfhHcH5hkFIE8x8jV6syZhoqn1P-3vVB7atX1qbROdC5KUUBX3Xuxs-7qpLBvNtrWiNR_o8kT-hYJIidXy7XsH3yRFAQoq11GvHjGl0IymWIM/s1600-h/Silouette.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 133px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL45x-hgqnj_RskztsaWh4TGnBJ1efxDJfhHcH5hkFIE8x8jV6syZhoqn1P-3vVB7atX1qbROdC5KUUBX3Xuxs-7qpLBvNtrWiNR_o8kT-hYJIidXy7XsH3yRFAQoq11GvHjGl0IymWIM/s200/Silouette.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419489722748160514" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWwkeRJ0qGmQJjubXPBuLSVGpAUBAHGH6LjeJ_QBb_u4uaB506y2WNVfydfgMXpMPbhr1NiVcgoITOGQgLAxY3U92MELK240DILGNVah9uGlQe2AW8YFeA03iMBuGs7-VvRpQfEWo-ito/s1600-h/spacer.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 1px; height: 1px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWwkeRJ0qGmQJjubXPBuLSVGpAUBAHGH6LjeJ_QBb_u4uaB506y2WNVfydfgMXpMPbhr1NiVcgoITOGQgLAxY3U92MELK240DILGNVah9uGlQe2AW8YFeA03iMBuGs7-VvRpQfEWo-ito/s200/spacer.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419488945941742178" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz_4cfKigzWN13OqWPZIRd7PiJHQwfiGhXG_CEi7wWJlRmmspSwqHCDZxATUnYxcR3_FQ-SnTuZ73nrFos0wq_SlSTn_jTOkmT6qGhxDks9JlQ_Rtg43FEgcLEHXfjKhAGEsGqS4ZZXTc/s1600-h/spacer.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 1px; height: 1px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz_4cfKigzWN13OqWPZIRd7PiJHQwfiGhXG_CEi7wWJlRmmspSwqHCDZxATUnYxcR3_FQ-SnTuZ73nrFos0wq_SlSTn_jTOkmT6qGhxDks9JlQ_Rtg43FEgcLEHXfjKhAGEsGqS4ZZXTc/s200/spacer.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419488752358039106" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(102, 0, 204);">Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν</span> <span style="color: rgb(102, 0, 204);"> και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,</span> <span style="color: rgb(102, 0, 204);"> με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --</span> <span style="color: rgb(102, 0, 204);"> έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν</span> <span style="color: rgb(102, 0, 204);"> χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά</span> <span style="color: rgb(102, 0, 204);"> της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.</span> <em style="color: rgb(102, 0, 204);">Κωνσταντίνος Π. Καβάφης<br /><br /><br /><br /></em><pre><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 0, 153);font-size:130%;" ><span style="font-family:times new roman;"> ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.</span><br /><span style="font-family:times new roman;">Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν</span><br /><span style="font-family:times new roman;">τίποτα και προσπερνούνε. 'Ομως μερικοί</span><br /><span style="font-family:times new roman;">κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι</span><br /><span style="font-family:times new roman;">και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.</span><br /><span style="font-family:times new roman;">Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς</span><br /><span style="font-family:times new roman;">δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.</span><br /><span style="font-family:times new roman;">Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη</span><br /><span style="font-family:times new roman;">και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια</span><br /><span style="font-family:times new roman;">γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.</span><br /><span style="font-family:times new roman;">Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.</span><br /><span style="font-family:times new roman;">Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ</span><br /><span style="font-family:times new roman;">για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.</span><br /><span style="font-family:times new roman;">'Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν</span><br /><span style="font-family:times new roman;">από τότε που υπάρχει ο κόσμος</span><br /><span style="font-family:times new roman;">είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια</span><br /><span style="font-family:times new roman;">για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.</span><br /><br /><span style="font-family:times new roman;">Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.</span></span><br /><br /></pre> <span style="color: rgb(0, 0, 102); font-weight: bold;">Κ.Παυλόπουλος</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102); font-weight: bold;"> </span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-56541363710010364972009-12-26T02:07:00.000-08:002009-12-26T03:05:04.123-08:00μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRjAOZok5SjpEFVQqHOOqxYpfyjguRnw6k81gYMkztEw4Qg4MP04HXv780ArrDLePtNtX4Y7l61d26b45skcu-V5IIM60hCMcxyKHFWksQnKvj8_t_0zAwhmJDTmdl_zx_85VGAJGIOcs/s1600-h/storm.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 162px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRjAOZok5SjpEFVQqHOOqxYpfyjguRnw6k81gYMkztEw4Qg4MP04HXv780ArrDLePtNtX4Y7l61d26b45skcu-V5IIM60hCMcxyKHFWksQnKvj8_t_0zAwhmJDTmdl_zx_85VGAJGIOcs/s200/storm.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419486284003585762" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIFU_ZAfs27d4XHK2URXxxbYdiXHyvTlDDVaQKuTgMTuhuwG3XMWd_pFaEMfFOXVRIcwolBzGULB6jE2ddBl3hp1yWNV2gTIeZhbhExdq3kTTOEJopWNAFrtQYvuNpdy6Z4XJetOfI3mY/s1600-h/6y.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIFU_ZAfs27d4XHK2URXxxbYdiXHyvTlDDVaQKuTgMTuhuwG3XMWd_pFaEMfFOXVRIcwolBzGULB6jE2ddBl3hp1yWNV2gTIeZhbhExdq3kTTOEJopWNAFrtQYvuNpdy6Z4XJetOfI3mY/s200/6y.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419486051636062530" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 0, 153);" id="ctl00_MainContentPlaceholder_ctl01_ctl00_lblEntry"><div><span style=";font-family:Lucida Handwriting;font-size:100%;" >Θα πενθώ πάντα - μ’ακούς; για σένα,<br />Μόνος, στον Παράδεισο </span></div> <div> <div> <p align="left"><br /><span style=";font-family:Lucida Handwriting;font-size:100%;" >Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές<br />Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος<br />Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός<br /><br />Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι<br /><br />Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας<br />Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα<br />Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.<br /><br /><br />ΙΙ.<br /><br />Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται<br />Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’άλλα που πέρασαν<br />Εάν είναι αλήθεια<br /><br />Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουζαν γλυκά<br />Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά<br />Τα "πίστεψέ με" και τα "μη"<br />Μια στόν αέρα μια στή μουσική<br /><br />Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας<br />Που γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο<br />Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες<br />Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί<br />Πάνω απ’τις ξερολιθιές, πίσω απ’τους φράχτες<br />Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου<br />Κι έτρεμες τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από<br />τους καταρράχτες<br /><br />Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ<br />Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό<br />Στον τοίχο με τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά<br />Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στά σκοτεινά<br /><br />Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό<br />Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο<br />Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.<br /><br /><br />ΙΙΙ.<br /><br />Έτσι μιλώ για σένα και γιά μένα<br /><br />Επειδή σ’αγαπώ και στην αγάπη ξέρω<br />Να μπαίνω σαν Πανσέληνος<br />Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’αχανή<br />σεντόνια<br />Να μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη<br />Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω<br />Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές<br />Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουμε<br /><br />Ακουστά σ’έχουν τα κύματα<br />Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς<br />Πώς λές ψιθυριστά το "τί" καί το "ε"<br />Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο<br />Πάντα εμείς το φως κι η σκιά<br /><br />Πάντα εσύ τ’αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο<br />Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά<br />Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά<br /><br />Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες<br />Τα δετά τριαντάφυλλα, και το νερό πού κρυώνει<br />Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει<br />Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ<br />Επειδή σ’αγαπώ και σ’αγαπώ<br />Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το<br />Εξαργυρώνει.</span> </p><p align="left"><span style=";font-family:Lucida Handwriting;font-size:100%;" >Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο<br />Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά<br />Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική<br />Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα<br />Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή<br /><br />Που πια δεν έχω τίποτε άλλο<br />Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα<br />Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου<br />Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οι άνθρωποι<br />Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο<br />Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς<br />Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου<br /><br />Να μιλώ για σένα και για μένα.<br /><br />ΙV.<br /><br />Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ακούς<br />Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ακούς<br />Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ακούς<br />Μαχαίρι<br />Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς<br />Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ακούς<br />Είμ’εγώ, μ’ακούς<br />Σ’αγαπώ, μ’ακούς<br />Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ<br />Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ακούς<br />Πού μ’αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ακούς<br /><br />Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’τους κατακλυσμούς<br /><br />Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες<br />Θα’ρθει μέρα, μ’ακούς<br />Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι<br />Λαμπερά θα μας κάνουν περώματα, μ’ακούς<br />Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ακούς<br />Των ανθρώπων<br />Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει<br />Στα νερά ένα - ένα , μ’ακούς<br />Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ακούς<br />Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ακούς<br />Όπου κάποτε οι φιγούρες των Αγίων<br />βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ακούς<br />Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ακούς<br />Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω<br />Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς<br />Πουθενά δεν πάω, μ’ακούς<br />Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ακούς<br /><br />Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ακούς<br />Της αγάπης<br />Μια για πάντα το κόψαμε<br />Και δεν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς<br />Σ' άλλη γη, σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς<br />Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας<br />Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ακούς<br /><br />Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς<br /><br />Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς<br />Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς<br />Μες στή μέση της θάλασσας<br />Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ακούς<br />Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς<br />Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς<br />Άκου, άκου<br />Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;<br />Είμ’εγώ που φωνάζω κι είμ’εγώ που κλαίω, μ’ακούς<br />Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.<br /><br />V.<br /><br />Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς<br />Με σοφές παραμάνες και μ’αντάρτες απόμαχους<br />Από τι να’ ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού<br />Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου<br />Και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να’ ρθω<br />Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο<br />Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό<br /><br />Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει<br />Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι<br />Στα μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα<br />Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι<br /><br />Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ’όλα το γύρο<br />Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά<br />Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά<br /><br />Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού<br />Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου<br />Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό<br />Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο<br />Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς<br />Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής<br />Με τ’άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης<br /><br />Σαν από μια τοιχογραφία κατεστραμμένη<br />Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή<br />Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή<br /><br />Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει<br />Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια<br />Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο<br />Για σένα,ούτε η γερόντισσα μ’ όλα της τα βοτάνια<br /><br />Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική<br />Που διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη<br />Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ<br />Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο<br />Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή<br />Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση<br />Και νά το χώμα, νά τα περιστέρια, νά η αρχαία μας γη.<br /><br /><br />VI.<br /><br />Έχω δει πολλά και η γη μες’ απ’ το νου μου φαίνεται ωραιότερη<br />Ώραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς<br />Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα<br />Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα<br />Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς<br />Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά<br />της θάλασσας<br /><br />Έτσι σ’έχω κοιτάξει που μου αρκεί<br />Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί<br />Μες στο αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει<br />Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί<br /><br />Και να παίζει με τ’άσπρο και το κυανό η ψυχή μου<br /><br />Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί<br />Πριν από την αγάπη και μαζί<br />Για τη ρολογιά και το γκιουλ- μπιρσίμι<br />Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί<br /><br />Μόνος και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί<br />νεογέννητο<br />Μόνος, και ας είμ’ εγώ η πατρίδα που πενθεί<br />Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο<br />Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ’ ολοστρόγγυλο<br />Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού<br />Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο<br /><br /><br />VII.<br /><br />Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί<br />Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα<br /><br />Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή<br />Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ<br />Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ<br /><br />Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό<br />και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο. </span> </p><p align="left"> </p></div></div></span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-69135730766591105302009-12-25T12:51:00.001-08:002009-12-26T03:06:01.753-08:00Κάποιες στιγμές...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3RWOCmHyJuz8FdOYQ5ZHX7syThoXIhWWPduXyTnmZuMmor1Boe0_zgARmPglJARpimfMLU6oAniOgD-XfVhMvNVbhkh4DPm1hq0KzH_SClEqmLTAlNwLvgegG0BQJbWSphr65ksUqQW4/s1600-h/Holga_MSenior_swingset.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 198px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3RWOCmHyJuz8FdOYQ5ZHX7syThoXIhWWPduXyTnmZuMmor1Boe0_zgARmPglJARpimfMLU6oAniOgD-XfVhMvNVbhkh4DPm1hq0KzH_SClEqmLTAlNwLvgegG0BQJbWSphr65ksUqQW4/s200/Holga_MSenior_swingset.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419279445691313250" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:arial;font-size:130%;" ><span style="color: rgb(0, 0, 153);">Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να κάνει διάφορες σκέψεις που αφορούν το παρελθόν μου.. δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο αλλά μου αρέσει να τις φέρνω πίσω.. γιατί περιέχουν ανθρώπους που μας άφησαν και δεν γυρίζουν πίσω, γιατί είναι όμορφες αναμνήσεις μια ηλικία που ποτέ δεν θα ξανά 'ρθει, γιατί, γιατί... Αυτή τη στιγμή κάθομαι με την φίλη μου και συζητάμε... Και σίγουρα μου έρχονται διάφορα στο μυαλό αλλά πάνω απ' όλα δεν αλλάζω την παρέα της για κανένα και για τίποτα... Γιατί περνάμε πολύ όμορφα μαζί και μετά πολύ καιρό νιώθω επιτέλους μπορώ κάπου να μιλήσω..Κάπου που θα με καταλάβουν.. Νιώθω υπέροχα γι' αυτό!!! Κωνσταντίνα σ' ευχαριστώ που είμαστε φιλεναδίτσες!<3</span></span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-47442634620770800642009-12-22T05:56:00.000-08:002009-12-22T06:19:07.763-08:00Χαροπάτα δυο μου χέρια...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJQZ8sq-gH-z8LwPa8jwzTk9Cy4zgaFxO4oRl_k_bXm3kWfeZhqfXhEXEOTdUzrrmvaFM_qOFkjqGxAlCL_ePVCi6Ju4-4m6oQXvrSmMm0DLimwcSTw3ADigKReJYHix6tddat9YBMEdw/s1600-h/friends.png"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 151px; height: 45px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJQZ8sq-gH-z8LwPa8jwzTk9Cy4zgaFxO4oRl_k_bXm3kWfeZhqfXhEXEOTdUzrrmvaFM_qOFkjqGxAlCL_ePVCi6Ju4-4m6oQXvrSmMm0DLimwcSTw3ADigKReJYHix6tddat9YBMEdw/s320/friends.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418064891624570930" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(102, 51, 102); font-weight: bold;font-family:verdana;" >Και ναι άλλη μια καταπληκτική ημέρα! Ο ήλιος λάμπει, το κρύο χαϊδεύει τα απαλά μου μαγουλάκια και εγώ σηνάμενη κουνάμενη πηγαίνω στο σχολείο.. Έμαθα τόσα όμορφα πράγματα σήμερα. Έκανα χαρούμενη τη φίλη μου και απόλαυσα κι εγώ τη δική της χαρά χαρίζοντας της μόνο ένα όνομα(ένα όνομα που περίμενε τόσο καιρό!). Και επιπλεόν σήμερα έλαβα τόσες κινήσεις φιλίας και ενδιαφέροντος απο άτομα που απλά μιλύσαμε. Μα τώρα άρχισαν να με πλησιάζουν και να θέλουν να μου κάνουν παρέα.. Και αρχίσαμε να δενόμαστε.. Είχα καιρό να νιώσω τόσο όμορφα.. Όπως παλιά.. Το επικέντρο του ενδιαφέροντος για λίγο.. Είμαι χαρούμενη απο τότε... :)</span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-47623861041627030482009-12-20T06:24:00.000-08:002009-12-20T06:29:30.150-08:00Μου φάνηκε συμπαθητικούλη... :) :Ρ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI2n_MGaewb9ob4UxaooJHYkFQ0s7OPJLdfl9YAKit1YFblJpf7MsTgFK605G6jE2_v5DJKHWJaUvei6WFV0N5b00nYKhSbbgBZ-i64Ktj2pxj2L2pBunBiaQt11RCL31ylpsBCtP2Tns/s1600-h/Untitled-1.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 134px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI2n_MGaewb9ob4UxaooJHYkFQ0s7OPJLdfl9YAKit1YFblJpf7MsTgFK605G6jE2_v5DJKHWJaUvei6WFV0N5b00nYKhSbbgBZ-i64Ktj2pxj2L2pBunBiaQt11RCL31ylpsBCtP2Tns/s320/Untitled-1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417325246692131842" border="0" /></a>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-59428647523690213762009-12-20T05:19:00.000-08:002009-12-20T06:02:21.177-08:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAXCyeh-Ji3jITuS9Om3plVgbI463KX9NxHJjE2h0b6ecFBE3s_YnuyjQhOPIYGxZgfcOSOn3g9GFg7IzyzMsoyWwzLR1q-PF4kfzInJNTfmPygHdgEl6W4KpPabpTVtIBzkh5aWLVq70/s1600-h/Alone.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAXCyeh-Ji3jITuS9Om3plVgbI463KX9NxHJjE2h0b6ecFBE3s_YnuyjQhOPIYGxZgfcOSOn3g9GFg7IzyzMsoyWwzLR1q-PF4kfzInJNTfmPygHdgEl6W4KpPabpTVtIBzkh5aWLVq70/s320/Alone.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417317062651941554" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(51, 51, 51); font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" ><span>Είναι φορές που τα πάντα στο μυαλό μου γίνονται κουβάρι. Που όσο προσπαθώ να το ξεμπερδέψω τόσο εκείνο μπερδεύεται. Είναι φορές που λες και ο άνεμος σκορπάει τις σκέψεις μου. Κάθε εικόνα γίνεται θολή. Κάθε μορφή τόσο μακρινή που νιώθω πως η γη κατοικείται μόνο από μένα. Ίσως ακούγεται πολύ εγωιστική αυτή η σκέψη όμως δεν το </span>βλέπω<span> έτσι.. Το βλέπω </span>από την άποψη της μοναξιάς.. Ώρες ώρες δεν υποφέρεται η μοναξιά. Θέλω να φύγω κι εγώ. Μα κάτι με κρατάει.. Μια υπόσχεση, ένα χρέος.. Βάζω μπροστά τη "μηχανή" και ξεκινάω. Ο δρόμος είναι άδειος κι εγώ τρέχω. Σαν να φοβάμαι μήπως χάσω το τρένο. Ένα τρένο που ποτέ δεν θα περάσει. Και δεν θα κάνει στάση ποτέ για μένα. Στην ουσία δεν το έχω χάσει, απλά δεν ήρθε ποτέ. Όμως δεν έχει σημασία τώρα πια.. Χαμογελάω και κοιτάζω<span> πίσω μου.. Κάθε σταγόνα που άφησα πίσω μου είναι πια παρελθόν και το χαμόγελο μου ο πιο λαμπερός ήλιος. Έτσι θέλω να το βλέπω για να μου δίνει </span>δύναμη<span> Σαν το δικό σου χαμόγελο.. :) </span></span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-44296575706230108392009-12-20T00:26:00.001-08:002009-12-20T00:26:57.590-08:00Μοναξιά και πάλι μοναξιά...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTS7N5jWd14prcnteDdGaiQYHJjB-ZuL78bbicXj0eTBSfFdralenxO6foJfkidIOvUqw382bfqQeRj89NgrAoJkU9bwhbfNj5odXHBwTMwSryuiEsZIf8ldY7hcVPkQTiGt4zVGOJ6cY/s1600-h/928476yqhwghka8d.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTS7N5jWd14prcnteDdGaiQYHJjB-ZuL78bbicXj0eTBSfFdralenxO6foJfkidIOvUqw382bfqQeRj89NgrAoJkU9bwhbfNj5odXHBwTMwSryuiEsZIf8ldY7hcVPkQTiGt4zVGOJ6cY/s320/928476yqhwghka8d.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417231911108437506" border="0" /></a>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-18973653745727392462009-12-19T23:31:00.000-08:002009-12-20T00:17:04.485-08:00Το συναίσθημα που σε κατακλίζει...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0nhdWO23KGesW2j15W-xQznRCfeQGnnnNB6XJ0DyoZWFMrfRK4mo4Rze5hsX2l9SP2T3hmlmIHCXAJfW0wMkVQ_hFa4RNU9m6r-4L9tHC5oIUip0Ak1I35cnIh5oet_tjLqVAkWhu72s/s1600-h/Heart.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 184px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0nhdWO23KGesW2j15W-xQznRCfeQGnnnNB6XJ0DyoZWFMrfRK4mo4Rze5hsX2l9SP2T3hmlmIHCXAJfW0wMkVQ_hFa4RNU9m6r-4L9tHC5oIUip0Ak1I35cnIh5oet_tjLqVAkWhu72s/s320/Heart.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417229140582407362" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 153, 153);font-family:georgia;" >Ήταν πολύ δύσκολη για μένα η χθεσινή ημέρα...<br />Μου συνέβησαν τόσα πολλά... Δεν ξέρω αν ήμουν έτοιμη για τέτοια ψυχολογική φόρτιση γιατί τυχαίνει να είμαι και άρρωστη... Όμως είναι περίεργο το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν κάτι δεν πάει στραβά.. Από τη μια πλευρά κλαις και ρωτάς στον εαυτό σου ένα σωρό γιατί.. Και από την άλλη χθες είδα τον εαυτό μου πιο δυνατό από ποτέ.. Έτοιμο να δεχθεί την απίστευτη αδικία που του προσέδιδε κάποιος τόσο αγαπημένος... Ίσως κάτω <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">από</span> άλλες συνθήκες να μην το άντεχα... Άλλα είπα ότι θα το παλέψω να φανώ δυνατή για μια φορά και ανακάλυψα ένα τρομερό απόθεμα ενέργειας μέσα μου που τρόμαξα κι εγώ.. Τώρα απλά μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της χρονιάς και μάλλον της ζωής μου όπως φαίνεται μέσα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">από</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">μια</span> γλυκιά καλοκαιρινή ανάμνηση.. τόσο γλυκιά που έχει <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">μείνει</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">ανεξίτηλη</span> στην καρδούλα μου για πάντα... και την έχει κλείσει οριστικά...</span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-24614365360401044902009-12-19T02:13:00.000-08:002009-12-19T02:31:36.397-08:00Μια υπέροχη εικόνα..<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgbovpthrVL6r6Wwme9i_dcgCxrLSKrKUkcR6MQh3S6J1V58uzR0TGTDcWRNz0EqlOy8kawy8mKPkG3a-crei1Z5xn4T-alpDASkbdQdu2H5fUr5gNsh0Uuwj_6OXqAHGghDp5QpDDk1c/s1600-h/768453-2-tears-and-all.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 295px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgbovpthrVL6r6Wwme9i_dcgCxrLSKrKUkcR6MQh3S6J1V58uzR0TGTDcWRNz0EqlOy8kawy8mKPkG3a-crei1Z5xn4T-alpDASkbdQdu2H5fUr5gNsh0Uuwj_6OXqAHGghDp5QpDDk1c/s320/768453-2-tears-and-all.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416889806907567666" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(51, 153, 153); font-weight: bold; font-family: georgia; font-style: italic;">Μια εικόνα εισούται με χίλιες λέξεις.. Αλλά όταν βλέπει κανείς δάκρυα να κυλάνε απο τα μάτια ενός ανθρώπου- ιδιαίτερα ενός παιδιού- πως γίνεται να μην αντιδρά; Η ζωή είναι τόσο μικρή για να την σπαταλάμε για δάκρυα και στενοχώρια.. Απο μικρή με θυμάμαι να κλαίω για το παραμικρό.. Απο ευαισθησία.. Όμως ξέρω οτι είναι λάθος όλη αυτή η συμπεριφορά.. Καλό το να είσαι ευαισθητοποιημένος αλλά όχι ευαίσθητος.. Στις μέρες μας οι ευαίσθητοι απλά υποφέρουν, μέσα στην ψυχρία και την απάθια που διακατέχει τον κόσμο.. Δεν βγάζω απ' έξω τον εαυτό μου.. είναι κρίμα όμως να προκαλούμε τον πόνο και την στενοχώρια στους γύρω μας... είναι μεγάλο κρίμα.. πριν πούμε ή κάνουμε κάτι ας το σκεφτούμε λίγο...</span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-14963715392468693472009-12-17T03:55:00.000-08:002009-12-17T04:09:19.086-08:00Schoolykeia....<span style="font-family:georgia;color:#6600cc;"><strong>Πάντα μέσα απο ένα κακό βγαίνουν χίλια καλά.. Έχω εκφράσει και στο παρελθόν μια απέχθεια για το ελληνικό σχολείο-και ποιός άλλωστε δεν εκφραζει; Ωστόσο μπορώ να πω οτι μέσα απο κει ήρθαν πολλά καλά στη ζωή μου.. Μέσα εκεί έμαθα να διαβάζω ώστε να αγαπήσω τα βιβλία τη ποίηση και τη λογοτεχνία και σήμερα να ασχολούμαι με αυτά.. Έμαθα να είμαι φρόνημη... Μα πάνω απ' όλα έμαθα να κάνω φίλους.. Και το σχολέιο μου έχει χαρήσει πολλούς απ' αυτούς.. Φέτος, είναι μια χρονιά που μετά απο μια μέγαλη περίοδο αποχής επανήλθα και πάλι στις παρέες μου και αυτό μου αρέσει... Και απορώ τι έκανα τόσο καιρό χωρίς φίλους..</strong></span><br /><span style="font-family:georgia;color:#6600cc;"><strong>Απο το γυμνάσιο έχω τις καλύτερες αναμνήσεις απο φίλες και την παρέα μου, άσχετα που μετά με απογοήτευσαν και εκτος αυτού διαλύθηκε η παρέα.. Τρέλες, καρδιοχτύπια... Φάρσες και κακό μέσα σε μια τάξη όπου 5 μικρά κορίτσια διαμόρφωσαν την παρεούλα τους.. Και μετά... Ήρθε εκέινο το καλοκαίρι... Και η παρέα χωρίστικε.. Αυτό που δεν συγχωρώ στον εαυτό μου είναι που με άφησα να μείνω μόνη για το υπόλοιπο του καλοκαιριού και την επόμενη χρονιά... Και ύστερα που άφησα τον εαυτό μου να κολλήσει με ένα μόνο άτομο και να στρέψει εκέι όλη την προσοχή... Γιατί μετά έμεινα και πάλι μόνη.. </strong></span><br /><span style="font-family:georgia;color:#6600cc;"><strong>Τώρα είμαι και πάλι στη φάση που κάνω φιλίες και μπορώ να πω οτι νιώθω υπέροχα.. Χαβαλέ και αστεία, βοήθεια και συναισθηματική πληρότητα... Σε μια τόσο δύσκολη χρονιά... Να και κάτι για το οπόιο με ευχαριστώ...!</strong></span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3908991387269279524.post-29386027558036471332009-12-13T06:17:00.000-08:002009-12-13T06:23:28.822-08:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsRJGb5BmOPG0bAGbr8W2GpazZBkBdnf5hhvr3detn4qXRJJcXPG7NB2TgZZ6N4jkDIpc346xtClRkK8Tle-jmxHbP2OFATwDgM7HZHtXwPHwT8S7EluKB4oM-jvZaYICha6Lg9lCUxRQ/s1600-h/smile.png"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 155px; height: 56px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsRJGb5BmOPG0bAGbr8W2GpazZBkBdnf5hhvr3detn4qXRJJcXPG7NB2TgZZ6N4jkDIpc346xtClRkK8Tle-jmxHbP2OFATwDgM7HZHtXwPHwT8S7EluKB4oM-jvZaYICha6Lg9lCUxRQ/s320/smile.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5414725758359501266" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 0, 51);">κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη το γέλιο και αυτό είναι γεγονός.. μιας και έρχονται γιορτινές μέρες ας φροντίσουμε να χαρήσουμε κι εμείς λίγα χαμόγελα γύρω μας.. σίγουρα μπορούμε να τα δώσουμε και σίγουρα κάποιοι τα έχουν ανάγκη! </span>fekse.mou.kai.glistrisahttp://www.blogger.com/profile/09690445407851287718noreply@blogger.com0